آب

آب را گل نكنيم

:در فرودست انگار، كفتري مي‌خورد آب.

يا كه در بيشه دور، سيره‌يي پر مي‌شويد.

يا در آبادي، كوزه‌يي پر مي‌گردد.

آب را گل نكنيم:

شايد اين آب روان، مي‌رود پاي سپيداري، تا فرو شويد اندوه دلي.

دست درويشي شايد، نان خشكيده فرو برده در آب.

زن زيبايي آمد لب رود،

آب را گل نكنيم:

روي زيبا دو برابر شده است.

چه گوارا اين آب!

چه زلال اين رود!

مردم بالادست، چه صفايي دارند!

چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شيرافشان باد!

من نديدم دهشان،

بي‌گمان پاي چپرهاشان جا پاي خداست.

ماهتاب آن‌جا، مي‌كند روشن پهناي كلام.

بي‌گمان در ده بالادست، چينه‌ها كوتاه است.

مردمش مي‌دانند، كه شقاق چه گلي است.

بي‌گمان آن‌جا آبي، آبي است.

غنچه‌يي مي‌شكفد، اهل ده باخبرند.

چه دهي بايد باشد!

كوچه باغش پر موسيقي باد!

مردمان سر رود، آب را مي‌فهمند.

گل نكردندش،

ما نيزآب را گل نكنيم.

Let’s not muddy the brook

Perhaps a pigeon is drinking water at a distance

Or perhaps in a farther thicket a goldfinch is washing her

feathers

Or a pitcher is being filled in a village

Let’s not muddy the brook

Perhaps this brook runs to a poplar’s foot

To wash away the grief of a lonely heart

A dervish may be dipping dry bread in the brook

A beautiful lady walked to the brink of the brook

Let’s not muddy the brook

The lovely face has been doubled

What refreshing water!

What a spring river!

How friendly seem the folk at the upper village!

May their cows always render milk!

May their springs always gush

I have not seen their villageSurely

God’s footprints lie at the foot of their huts there moonlight enlightens the expanse of words surely in the upper village hedges are low

There the folk know what sort of flower is anemone

Surely there the blue is blueA bud is blossoming, the village inhabitants know

O what a fine village it must be!

May its orchard-lanes be full of music!

The folk upstream understand the water

They did not muddy the brook

We alsoMust not muddy the brook
Let’s not muddy the brook